Καὶ καταδύεσθαί γε, ἦν δ’ ἐγώ, ὦ φίλε, εἴς τε τὰς ἰδίας οἰκίας καὶ τελευτᾶν μέχρι τῶν θηρίων τὴν ἀναρχίαν ἐμφυομένην. Πῶς, ἦ δ’ ὅς, τὸ τοιοῦτον λέγομεν; Οἷον, ἔφην, πατέρα μὲν ἐθίζεσθαι παιδὶ ὅμοιον γίγνεσθαι καὶ φοβεῖσθαι τοὺς ὑεῖς, ὑὸν δὲ πατρί, καὶ μήτε αἰσχύνεσθαι μήτε δεδιέναι τοὺς γονέας, ἵνα δὴ ἐλεύθερος ᾖ· μέτοικον δὲ ἀστῷ καὶ ἀστὸν μετοίκῳ ἐξισοῦσθαι, καὶ ξένον ὡσαύτως.
Και θα διεισδύσει η αναρχία στα ίδια μας τα σπίτια και θα μεταφερθεί ακόμη και στα ζώα. Πώς; Κατά τον ίδιο τρόπο, που ο πατέρας ανέχεται να γίνεται όμοιος προς το παιδί και να φοβάται τα παιδιά του, το παιδί να παίρνει την θέση του πατέρα του και ούτε να σέβεται ούτε να ντρέπεται τους γονείς του, για να είναι δήθεν ελεύθερο. Και ο μέτοικος να εξισώνεται με τον πολίτη και ο ξένος παρομοίως.
