Τώρα όμως πρέπει να σας εξηγήσω τι είναι και πως παράγεται ένα άλλο “κόσμημα” του τραπεζιού των φτωχότερων τάξεων:
Το Πυρηνέλαιο. Το εξευγενισμένο αυτό προϊόν που βγαίνει από τα κουκούτσια της ελιάς, ο Κώδικας Τροφίμων απαγορεύει να ονομάζεται “έλαιο” στις ετικέτες των μπουκαλιών. Υποχρεωτικά πρέπει να αναφέρονται και οι δύο λέξεις μαζί: “Εξευγενισμένο πυρηνέλαιο”. Φαντάζομαι ότι αυτό συμβαίνει για να ξέρει ο καταναλωτής τι αγοράζει. Ξέρει όμως;
Αλλά το πυρηνέλαιο δεν κυκλοφορεί μόνο σε μπουκάλια. Έχει κι άλλες χρήσεις, όπως εξηγεί ο τότε διευθυντής του Γενικού Χημείου του Κράτους κ. Β. Τρουλλινός, στην “Τεχνολογία Τροφίμων”:
“Τα υπολείμματα της εκθλίψεως του ελαιολάδου(Κοινή έκθλιψη ή κοινή άλεση (ή και κάποιες φορές συνεχή άλεση)
είναι ένα σύστημα παραγωγής ελαιολάδου που εφαρμόζεται στα
ελαιουργεία σύμφωνα με το οποίο, ο ελαιόκαρπος πολλών διαφορετικών παραγωγών επεξεργάζεται ταυτόχρονα. Δηλαδή συγκεντρώνεται ο ελαιόκαρπος και αφού ζυγιστεί, αποθηκεύεται και αναμειγνύεται με καρπό διαφορετικών παρτίδων. Το ελαιόλαδο που θα προκύψει αποτελείται από καρπό πολλών παραγωγών.)εκχυλίζονται με βενζίνη ή διθειάνθρακα, σε ειδικά εργοστάσια και παράγεται ένα λάδι(το πυρηνέλαιο) με βαθύ πράσινο χρώμα και μεγάλη οξύτητα. Αυτό χρησιμοποιείται για την παραγωγή πράσινου σαπουνιού ή ραφινάρεται, και τότε χρησιμοποιείται για την παρασκευή μαγειρικών λιπών, αλλά και για νοθεία του ελαιόλαδου”.
Και λίγο πιο κάτω σημειώνει ότι για τη νοθεία του ελαιόλαδου χρησιμοποιούνται επίσης το βαμβακέλαιο, το αραβοσιτέλαιο και το σογιέλαιο.
Επειδή όμως, το πυρηνέλαιο έχει κι άλλο όνομα (λέγεται το λάδι του φτωχού) ζήτησε ο Κ. Μπαζαίος από ειδικό χημικό να μας περιγράψει με όσο πιο απλά λόγια μπορεί, πως γίνεται η παραγωγή του.
Όταν τα λιοτρίβια, λοιπόν, βγάλουν ό,τι έχουν να βγάλουν από τις ελιές, στο τέλος μένουν κάτι ξερές πίτες, που αποτελούνται από τα σπασμένα κουκούτσια, τα κοτσάνια και τα φλούδια της ελιάς. Αυτές τις πίτες παλιότερα τις λέγαμε πυρήνα και τις καίγαμε στο μαγκάλι. Σήμερα τις πουλάνε στα πυρηνελαιουργεία, γιατί κρατούν μέσα τους κάπου 10-12% λάδι, που δεν μπορούν να το βγάλουν τα λιοτρίβια.
Αυτό το λάδι, όσο είναι φρέσκες οι πίτες, είναι της ίδιας ποιότητας με το υπόλοιπο που βγάλαμε κανονικά. Μέσα όμως στις επόμενες μέρες ή τους μήνες που τις μαζεύουν όλα τα μικρά λιοτρίβια και τις πάνε στα μεγάλα πυρηνελειουργεία, οξειδώνονται. Αναπτύσσονται διάφοροι μικροοργανισμοί που ανεβάζουν την οξύτητα.
Όταν έρθει η ώρα να βγάλουν το λάδι που περιέχουν, η δουλειά γίνεται με εκχύλιση. Το ανακατεύουν δηλαδή με βενζίνη ή πετρελαϊκό αιθέρα ή διθειάνθρακα ή τετραχλωράνθρακα και το βγάζουν. Το λάδι όμως βράζει στους 200 βαθμούς, ενώ οι διαλύτες γύρω στους 50. Έτσι μόλις η θερμοκρασία φτάσει στους 50 βαθμούς, ο διαλύτης γίνεται ατμός, παρασύροντας στην εξάτμισή του και λάδι.
Ο ατμός οδηγείται σε έναν ψυκτήρα, όπου χωρίζεται ο διαλύτης από το λάδι κι έτσι (με πολύ απλή περιγραφή δηλαδή) γίνεται ο πρώτος εξευγενισμός.
Ύστερα χρειάζεται να γίνει το ραφινάρισμα. Δηλαδή εξουδετέρωση-αποχρωματισμός-απόσμηση. Και του αφαιρούνται οι λεγόμενες μαργαρίνες(τα θολώματα) για να μην πήζει και θολώνει.
Σας θυμίζω ότι αν όλα αυτά είχαν γίνει την ίδια μέρα που βγαίνει το λάδι στα λιοτρίβια, το πυρηνέλαιο θα ήταν της ίδιας ποιότητας. Αυτό όμως δεν γίνεται, γιατί κάθε πυρηνελαιουργείο χρειάζεται να μαζέψει πίτες από πολλά λιοτρίβια για να αρχίσει να δουλεύει.
Συμπέρασμα: Ακόμα κι οι “φτωχοί” θα πρέπει να διαθέτουν κάτι παραπάνω για να αγοράζουν μόνο εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο κι ας καταναλώνουν λιγότερη ποσότητα(κάνει και κακό στην υγεία το υπερβολικό λάδι στο φαΐ).
πηγή : ankserametitrome.blogspot.gr
