Είναι τελικά τόσο μυστήριο το τρίγωνο των βερμούδων ;

 

Το κομμάτι του Ατλαντικού ωκεανού που έγινε γνωστό με αυτό το όνομα αποτελεί το επίκεντρο ενός από τα μεγάλα μυστήρια που γεννήθηκαν και διαδόθηκαν στο πλατύ κοινό τον 20^ο αιώνα. Συνδυάζει, με τρόπο σχεδόν ιδανικό, παλιές αλλά και σύγχρονες ναυτικές ιστορίες, το μυστηριώδη αρχαίο πολιτισμό της Ατλαντίδας, το φαινόμενο των UFO, θαλάσσια τέρατα, αλλά και στοιχεία υπερφυσικού. Το Τρίγωνο των Βερμούδων ή Τρίγωνο του Διαβόλου είναι όλες μαζί οι περιπέτειες του Οδυσσέα, χωρίς την Ιθάκη.

Γεωγραφία & Ιστορία

Το Τρίγωνο των Βερμούδων έγινε γνωστό καθώς φέρεται να είναι ο τόπος ενός μεγάλου αριθμού εξαφανίσεων πλοίων και αεροπλάνων, υπό μυστηριώδεις συνθήκες και, συνήθως, χωρίς κανένα ίχνος. Γεωγραφικά ορίζεται από το Miami της Florida, το San Juan του Puerto Rico και τα νησιά των Βερμούδων. Η περιοχή άρχισε να αποκτά τη φήμη της μετά το τέλος του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, με την κορύφωση να έρχεται στις δεκαετίες του 60 και του 70.

Όμως, πολύ πριν το Τρίγωνο αποκτήσει τη φήμη του, οι θάλασσες της περιοχής ήταν γεμάτες μυστήριο και κινδύνους για τους ναυτικούς. Στα νότια του Τριγώνου, τα πολυάριθμα νησιά της Καραϊβικής αποτελούσαν το ορμητήριο άγριων πειρατών. Στα δυτικά και εν μέρει εντός της περιοχής του Τριγώνου ρέει το περίφημο ρεύμα του Κόλπου του Μεξικού, ένα «ποτάμι μέσα στη θάλασσα» με θερμοκρασία και φυσικοχημικά χαρακτηριστικά ελαφρώς διαφορετικά του υπόλοιπου ωκεανού.  Ολόκληρη η περιοχή χαρακτηρίζεται από εξαιρετικά ευμετάβλητες καιρικές συνθήκες και ιδιαιτέρως έντονα μετεωρολογικά φαινόμενα τα οποία είναι συνήθως εντελώς απρόβλεπτα και βραχύβια. Τέλος, στα βόρειοανατολικά του Τριγώνου και σε μερική επικάλυψη με την περιοχή που αυτό ορίζει, βρίσκεται η θάλασσα των Σαργασσών, ίσως το πιο ιδιόμορφο κομμάτι ωκεανού στον πλανήτη.

Η Θάλασσα των Σαργασσών 

Όταν ο Κολόμβος έκανε το ταξίδι του προς το Νέο Κόσμο, βρέθηκε κάποια στιγμή να πλέει σε μια θάλασσα γεμάτη φύκια, γεγονός που τον έκανε να πιστέψει ότι πλησίαζε τη στεριά. Όταν προσπάθησε να βυθομετρήσει δε μπόρεσε να βρει το βυθό, καθώς σε αρκετά σημεία αυτός βρίσκεται σε βάθος μεγαλύτερο των 5.000 m. Στα χρόνια που ακολούθησαν η Θάλασσα των Σαργασσών δεν έπαψε ποτέ να είναι ο φόβος και ο τρόμος των ναυτικών.Στην περιοχή που ορίζεται ανάμεσα στον 20^ο και τον 35^ο βόρειο παράλληλο και ανάμεσα στον 30^ο και τον 75^ο δυτικό μεσημβρινό, ο Ατλαντικός ωκεανός είναι καλυμμένος από ένα πυκνό στρώμα φυκιών. Ο βυθός του ωκεανού βρίσκεται σε βάθη 1.500-7.000 m. Το φύκι Sargassum αναπαράγεται μόνο του στην επιφάνεια του ωκεανού και λόγω των ασθενών θαλασσίων ρευμάτων ο κύριος όγκος του διατηρείται συσσωρευμένος σε εκείνη την περιοχή.

Η Θάλασσα των Σαργασσών χαρακτηρίζεται από αδύναμα θαλάσσια ρεύματα, υψηλή αλατότητα και μεγάλα διαστήματα άπνοιας. Στην εποχή των ιστιοφόρων, ένα πλοίο που θα κατέληγε στη Θάλασσα των Σαργασσών μπορούσε να παγιδευτεί για εβδομάδες ή και μήνες λόγω των αδύναμων ή ανύπαρκτων ανέμων. Για πολλούς αιώνες έφερε το χαρακτηρισμό «Θάλασσα των χαμένων πλοίων», καθώς πολλά ήταν τα σκάφη που παγιδεύτηκαν στα νερά της και μάλιστα διατηρήθηκαν εν πλώ με πληρώματα νεκρά από τη  δίψα και την ασιτία.

Ένα άλλο από τα ονόματά της είναι «Οι παράλληλοι των Αλόγων» (μτφ του «Horse Lattitudes»), καθώς πολλά από τα Ισπανικά πλοία που κατευθύνονταν στο Νέο Κόσμο κουβαλούσαν τα άλογα των στρατιωτών. Όταν ένα πλοίο παγιδευόταν και τα πληρώματα άρχισαν να υποφέρουν από τη δίψα πετούσαν στη θάλασσα τα νεκρά ή ζωντανά άλογα ώστε να εξοικονομήσουν νερό.. ’λλα πλοία πολύ συχνά συναντούσαν τα κουφάρια των αλόγων να επιπλέουν στη θάλασσα.

Για αιώνες οι, πάντα προληπτικοί, ναυτικοί πίστευαν ότι η περιοχή ήταν στοιχειωμένη από τα φαντάσματα των αλόγων και των ναυτικών που είχαν πεθάνει εκεί. Το θρύλο συντηρούσαν και οι συχνές ανακαλύψεις πλοίων εγκαταλελειμμένων. Αρκετές φορές τα πληρώματα εγκατέλειπαν τα ακινητοποιημένα από την άπνοια πλοία τους, προσπαθώντας να γλιτώσουν κωπηλατώντας τις σωσίβιες λέμβους.

Οι ναυτικές ιστορίες του 17^ου και 18^ου αιώνα μιλούσαν για δεκάδες πλοία που εξακολουθούσαν να πλέουν μπλεγμένα στα φύκια. Εγκαταλελειμμένα ή φορτωμένα με τα κουφάρια των άτυχων ναυτικών που παγιδεύτηκαν μαζί τους στο Σάργκασσο. Πλοία από όλες τις εποχές, από σπανιόλικα γαλιόνια κατάφορτα με χρυσάφι, μέχρι Ρωμαϊκές γαλέρες με σκελετούς να κρέμονται από τα κουπιά τους. Η Θάλασσα των Σαργασσών ήταν η Θάλασσα των Χαμένων Πλοίων, ένα κομμάτι ωκεανού που κάθε ναυτικός ήθελε να αποφύγει.

Ακόμα και σήμερα, πολλά μικρά σκάφη κινδυνεύουν εάν βρεθούν εκεί καθώς τα φύκια μπλέκονται στις προπέλες τους και τα ακινητοποιούν.

Το Ρεύμα του Κόλπου (Gulf Stream) 

Από την περιοχή ανάμεσα στη Florida και τις Bahamas εισέρχεται στον Ατλαντικό και το περίφημο Ρεύμα του Κόλπου. Πρόκειται για ένα ποτάμι μέσα στη θάλασσα το οποίο χαρακτηρίζεται από θερμοκρασία υψηλότερη κατά 10^οC από τα νερά του ωκεανού και από αυξημένη περιεκτικότητα σε αλάτι. Τα νερά του Ρεύματος κινούνται, στη συγκεκριμένη περιοχή, με ταχύτητα περίπου 4 κόμβων την ώρα και κατεύθυνση βόρεια-βορειοανατολικά.

Το Ρεύμα του Κόλπου είναι υπεύθυνο για πολλά έντονα και αιφνίδια καιρικά φαινόμενα. Όταν φυσούν δυνατοί βορειοανατολικοί άνεμοι η θάλασσα αγριεύει και μπορεί να σηκώσει κύματα 10-15 m ύψος, ικανά να βυθίσουν ή να αναποδογυρίσουν μικρά σκάφη.Η θερμοκρασιακή διαφορά ανάμεσα στο Ρεύμα και τα γύρω νερά πολύ συχνά δημιουργεί ένα στρώμα ομίχλης που ξεκινά απότομα και τελειώνει επίσης απότομα, οριοθετώντας περίπου τη διαδρομή που ακολουθεί το «ποτάμι μέσα στη θάλασσα».

Μορφολογία και χαρακτηριστικά της περιοχής 

Στα βόρεια και τα ανατολικά της περιοχής του Τριγώνου βρίσκεται μόνο ο Ατλαντικός Ωκεανός και η Θάλασσα των Σαργασσών, μέρος της οποίας περιλαμβάνεται σε αυτό. Στα δυτικά ρέει το Ρεύμα του Κόλπου και στη συνέχεια βρίσκονται οι ηπεριωτικές ΗΠΑ. Στα νότια-νοτιοδυτικά βρίσκονται η Κούβα και οι Μπαχάμες, ενώ στα νότια οι Αντίλλες.

Η περιοχή του Τριγώνου χαρακτηρίζεται από μεγάλα βάθη ωκεανού και ιδιαίτερα μετεωρολογικά φαινόμενα. Το βάθος του ωκεανού είναι στα περισσότερα σημεία κάτω από τα 5.500 m, ενώ στα ανοιχτά των ακτών του Puerto Rico βρίσκεται το βαθύτερο σημείο του Ατλαντικού Ωκεανού με βάθος περίπου 8.300 m.

Ο καιρός είναι ιδιαίτερα ευμετάβλητος και απρόβλεπτος. Ακόμα και όταν οι ευρείας κλίμακας προγνώσεις είναι καλές είναι πιθανό να αναπτυχθούν απότομα θύελλες με ταχύτητες ανέμου έως και 75 κόμβους οι οποίες είναι περιορισμένες, χωρικά, σε μικρά τμήματα της θάλασσας, αλλά τρομερά βίαιες.

Ένα άλλο φαινόμενο της περιοχής είναι κυκλώνες που αναπτύσσονται και παρασύρουν μάζες νερού σε ύψος αρκετών δεκάδων, ή και εκατοντάδων μέτρων, απειλώντας αεροσκάφη που πετούν χαμηλά.

Οι καταιγίδες της περιοχής φορτίζουν την ατμόσφαιρα με στατικό ηλεκτρισμό, σε βαθμό μεγαλύτερο από το συνηθισμένο, με αποτέλεσμα να είναι πιο συχνή η εμφάνιση του φαινομένου της Φωτιάς του St Elmo, ή επί το επιστημονικότερο εκκένωσης κορόνα. Αυτό το φυσικό φαινόμενο συνίσταται στη δημιουργία ενός αδύναμου φωτός στο περίγραμμα αντικειμένων, κατά τη διάρκεια καταιγίδων. Το φαινόμενο έχει παρατηρηθεί στις αντένες και τις προπέλες πλοίων, τα φτερά αεροπλάνων, αλλά και σε κτίσματα στη στεριά.

Από την περιοχή του Τριγώνου περνούσε κατά τη δεκαετία του 60 και τις αρχές αυτής του 70 η γραμμή μηδενικής απόκλισης του μαγνητικού από το γεωγραφικό Βορά. Πρόκειται για μια γραμμή μεσημβρινού η οποία μετακινείται με την πάροδο του χρόνου καθώς μετακινούνται και οι μαγνητικοί πόλοι της Γης. Κατά κανόνα οι κατευθύνσεις προς το μαγνητικό και το γεωγραφικό Βορά έχουν απόκλιση έως και 20^ο. Αυτή η απόκλιση σημειώνεται στους χάρτες ναυσιπλοΐας, έτσι ώστε να λαμβάνεται υπ” όψιν στην χάραξη και τήρηση πορείας. Σήμερα η γραμμή μηδενικής απόκλισης βρίσκεται δυτικά της Florida και διασχίζει τον Κόλπο του Μεξικού.

Η ευρύτερη περιοχή είναι σταυροδρόμι της ναυσιπλοϊας καθώς συναντώνται οι ρότες πλοίων που κινούνται από και προς τη Βόρεια, την Κεντρική και τη Νότια Αμερική, και τα νησιά της Καραϊβικής. Το ίδιο ισχύει και για τα αεροπλάνα, καθώς πλήθος αεροδιάδρομοι διέρχονται από εκεί. Πέρα από την εμπορική κίνηση, αυξημένη είναι και η κίνηση που προέρχεται από μικρά ιδιωτικά ή μισθωμένα αεροπλάνα και πλοιάρια, καθώς τα νησιά της περιοχής είναι περιοχές με ιδιαιτέρως ανεπτυγμένη τουριστική δραστηριότητα.

Ένας μύθος γεννιέται 

Η ιστορία του Τριγώνου δε δημιουργήθηκε απότομα. Υπήρξε ένα αρχικό στάδιο ωρίμανσης, η δεκαετία του 50, μια περίοδος σταδιακής δημοσιοποίησης κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 60, και μια πραγματική έκρηξη και ταχεία διάδοση κατά τη δεκαετία του 70.Το 1950 ένας δημοσιογράφος του Associated Press, ο E. Jones, έγραψε ένα άρθρο όπου υπαινισσόταν ότι υπήρχε κάποιο μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση 5 τορπιλοπλάνων του Αμερικάνικου Ναυτικού, στα ανοιχτά των ακτών της Florida, το 1945. Δύο χρόνια αργότερα ένα άρθρο στο περιοδικό Fate αναφέρθηκε στην ίδια υπόθεση και προσέθεσε και κάποιες άλλες εξαφανίσεις αεροπλάνων στην περιοχή. Αναφορά στην περίπτωση των 5 αεροπλάνων έγινε και στα βιβλίαFlying Saucers του H.T. Wilkins το 1954, The Flying Saucer του D. Kehoe το 1955 και The Case for the UFO του Μ.Κ.Jessup, επίσης το 1955.

Ο όρος «Το Τρίγωνο» χρησιμοποιούταν σχετικά συχνά κατά τη δεκαετία του 50 όταν γινόντουσαν αναφορές σε περιστατικά που έλαβαν χώρα στη συγκεκριμένη περιοχή. Το 1962 ο D. Titler στο βιβλίο τουWings of Mystery αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην ιστορία των 5 αεροπλάνων, υπό τον τίτλο The Mystery of Flight 19.χρησιμοποιώντας τον όρο «Το Τρίγωνο του Θανάτου». Επίσης το 1962, σε ένα άρθρο του A. Eckert με τίτλο Lost Patrol έγιναν εκτεταμένες αναφορές σε μια σειρά διαλόγων που διαμείφθηκαν μεταξύ του πύργου ελέγχου και των αεροσκαφών όπως: «… όλα φαίνονται παράξενα …», «η θάλασσα δείχνει περίεργη…», «… δεν είμαστε σίγουροι για τίποτε, ακόμη κι ο ωκεανός δε δείχνει όπως θα έπρεπε ..». Το όνομα Τρίγωνο των Βερμούδων πρωτοεμφανίστηκε το 1964 σε ένα άρθρο του V. Gaddis στο περιοδικό Argosy.

Το πρώτο βιβλίο με κύριο θέμα το Τρίγωνο κυκλοφόρησε το 1969, γραμμένο από τον J. Spencer και με τίτλο Limbo of the Lost. Στις αρχές της δεκαετίας του 70 γράφτηκαν εκατοντάδες άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, όμως κανένα άρθρο ή βιβλίο δε διαβάστηκε όσο το The Bermuda Triangle του C. Berlitz που κυκλοφόρησε το 1974. Ο Berlitz, ξεκινώντας από την περίφημη πια Πτήση 19, παρουσίαζε μια σειρά  περιστατικών και διάφορες θεωρίες. Το βιβλίο του πούλησε περισσότερα από 10.000.000 σε όλο τον κόσμο και ήταν εκείνο που όσο κανένα άλλο συνέβαλε στη διάδοση της ιστορίας και την καθιέρωση του Τριγώνου των Βερμούδων ως ένα από τα μεγάλα μυστήρια του 20^ου, και όχι μόνο, αιώνα.

Το μυστήριο της Πτήσης 19

Η εξαφάνιση της Πτήσης 19 δεν είναι μόνο το πιο διάσημο από τα μυστήρια του Τριγώνου των Βερμούδων. Είναι η υπόθεση που συντέλεσε σε μέγιστο βαθμό στο να δημιουργηθεί και να παγιωθεί η φήμη του Τριγώνου. Η εξαφάνιση των 5 αεροπλάνων και οι μυστηριώδεις συνθήκες υπό τις οποίες έλαβε χώρα, υπήρξαν το αντικείμενο των πρώτων αναφορών στην περιοχή κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 50 και του 60. Ίσως δε θα ήταν υπερβολή να πεί κανείς πώς χωρίς το μυστήριο της Πτήσης 19 ίσως να μην είχε γεννηθεί το μυστήριο του Τριγώνου των Βερμούδων.

«… Μήν έρχεστε πίσω μου, μοιάζουν σα να είναι από το διάστημα …» 

Στις 5 Δεκεμβρίου του 1945 μια πτήση 5 τορπιλοπλάνων τύπου TBM-3 Avenger του Αμερικανικού Ναυτικού, με τον κωδικό Πτήση 19, ξεκίνησε από το Fort Lauderdale της Florida, για μια περιπολία ρουτίνας, διάρκειας περίπου 2 ωρών. Οι πιλότοι των 5 αεροπλάνων ήταν όλοι τους πεπειραμένοι και βετεράνοι του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου, .όπως ήταν και αρκετά από τα μέλη των πληρωμάτων. Λίγη ώρα πριν την αναμενόμενη ώρα άφιξης των αεροπλάνων πίσω στη βάση τους ο πύργος ελέγχου του Fort Lauderdale κατέγραψε μια σειρά περιέργων μηνυμάτων από τον επικεφαλής της Πτήσης 19 ο οποίος έμοιαζε να βρίσκεται σε κατάσταση σύγχυσης:

– «Δε μπορούμε να δούμε ξηρά, φαίνεται πώς είμαστε εκτός πορείας»

– Ο πύργος ελέγχου ρωτά: «Ποια είναι θέση σας;»

Η επαφή χάνεται για περίπου 10 λεπτά. Όταν αυτή αποκαθίσταται, ο πύργος ελέγχου καταγράφει τις φωνές διαφόρων πιλότων της πτήσης οι οποίοι ακούγονται αποπροσανατολισμένοι. Ο πύργος ελέγχου της βάσης (Fort Lauderdale) συμβουλεύει τον επικεφαλής της πτήσης να πετάξει προς τον ήλιο (δυτικά) ώστε να βρει στεριά.

– «Δε μπορούμε να βρούμε τη δύση. Όλα είναι λάθος. Δε μπορούμε να είμαστε σίγουροι για οτιδήποτε. Ακόμα κι ο ωκεανός δεν είναι όπως θα έπρεπε.»

Η ώρα ήταν περίπου 4 το απόγευμα, μια όμορφη μέρα στη Florida, όμως η Πτήση 19 έδειχνε να αντιμετωπίζει κάποιο απροσδιόριστο πρόβλημα. Η επικοινωνία με τα αεροσκάφη ήταν αρκετά δύσκολη και ο ασύρματος της βάσης άρχισε να πιάνει μόνο σκόρπια μηνύματα μεταξύ των αεροσκαφών. Κάποιο από αυτά τα μηνύματα φάνηκε να αναφέρει ότι τα καύσιμα των αεροσκαφών είχαν σχεδόν τελειώσει (πράγμα αδύνατο βάσει της χωρητικότητας των δεξαμενών καυσίμων τους και της ώρας που αυτά βρίσκονταν ήδη στον αέρα), ενώ ένα άλλο μιλούσε για πυξίδες που «πηγαίνουν σαν τρελές».

Λίγο αργότερα ο επικεφαλής της πτήσης ακούστηκε να λέει:

– «Δεν είμαστε σίγουροι πού βρισκόμαστε, πρέπει να έχουμε περάσει τη Florida και να βρισκόμαστε στον Κόλπο του Μεξικού»

Τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από την Πτήση 19 ήταν :- «Φαίνεται να μπαίνουμε σε άσπρα νερά. Είμαστε εντελώς χαμένοι»

Οι παραπάνω διάλογοι δημοσιοποιήθηκαν το 1962 στο άρθρο του A. Eckert με τίτλο Lost Patrol.

Ένα περιπολικό υδροπλάνο PBM-5 Martin Mariner απογειώθηκε σε βοήθεια της Πτήσης 19, όμως λίγα λεπτά μετά χάθηκε και αυτό. Ποτέ κανείς δεν άκουσε κάτι ούτε και βρέθηκε κανένα ίχνος από τα 5 τορπιλοπλάνα και το υδροπλάνο που έσπευσε σε βοήθειά τους. Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες ο ασύρματος μιας βάσης κοντά στο Miami έλαβε ένα αδύναμο σήμα στο οποία ακούστηκαν τα διακριτικά γράμματα «FT» που αποτελούσαν τμήμα του κωδικού κλήσης της Πτήσης 19. Όμως το σήμα αυτό καταγράφηκε στις 7 το βράδυ, περίπου 2 ώρες αφού θα έπρεπε να είχαν τελειώσει τα καύσιμα των αεροσκαφών.

Η έρευνα που ακολούθησε κράτησε περίπου 1 εβδομάδα και συμμετείχαν σε αυτή εκατοντάδες αεροσκάφη και πλοία που χτένισαν μια περιοχή περίπου 300.000 τετραγωνικών μιλίων στα ανοικτά των ακτών της Florida, τόσο στον Ατλαντικό Ωκεανό, όσο και στον Κόλπο του Μεξικού. Όμως δε βρέθηκε απολύτως τίποτα.

Ακολούθησε η διερεύνηση των αιτίων του ατυχήματος, τα αποτελέσματα της οποίας ήταν ελάχιστα διαφωτιστικά. Δε δόθηκε καμία ικανοποιητική απάντηση αν και υπήρξαν αρκετές υποθέσεις για την πιθανότητα τα αεροσκάφη να συνάντησαν κάποιο αιφνίδιο καιρικό φαινόμενο. Ένα από τα μέλη της επιτροπής διερεύνησης φέρεται να δήλωσε: «Εξαφανίστηκαν εντελώς, σα να πήγαν στον ’ρη».

Το 1974 ο δημοσιογράφος-ερευνητής A. Ford που παρακολουθούσε την υπόθεση από το 1945, μιλώντας σε μια τηλεοπτική εκπομπή, προχώρησε σε μια συνταρακτική αποκάλυψη. Ένα από τα μηνύματα του επικεφαλής της Πτήσης 19 ήταν: «μην έρχεστε πίσω μου, μοιάζουν να είναι από το διάστημα».

Το μήνυμα αυτό είχε καταγράψει κάποιος ραδιοερασιτέχνης και το είχε αναφέρει στο Ford την εποχή του συμβάντος. Αυτός δεν του είχε δώσει ιδιαίτερη σημασία καθώς εκτίμησε ότι η δημοσιότητα που είχε λάβει το γεγονός και οι φήμες που κυκλοφορούσαν μπορεί να είχαν εξάψει τη φαντασία του ραδιοερασιτέχνη και είτε να τον οδήγησαν σε παρερμηνεία κάποιου από τα αδύναμα μηνύματα, είτε σε σκόπιμη παραπληροφόρηση με στόχο την προσωπική ανάδειξη. Όμως, χρόνια αργότερα, μελετώντας τα αρχεία της επιτροπής διερεύνησης του συμβάντος, ανακάλυψε ότι η επίσημη καταγραφή των διαλόγων περιείχε σε κάποιο σημείο τη φράση: «μην έρχεστε πίσω μου». Η φράση αυτή του θύμισε τη μαρτυρία του ραδιοερασιτέχνη, η οποία αποκτούσε πλέον σημασία, καθώς ο Ford πίστευε ότι το Ναυτικό είχε φροντίσει να κρατήσει απόρρητο ένα μέρος των αρχείων.

Μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει καταφέρει να βρεί οποιαδήποτε στοιχεία, ή να δώσει κάποια ικανοποιητική, λογική εξήγηση για την τύχη ή τις συνθήκες εξαφάνισης της Πτήσης 19 και του υδροπλάνου Martin Mariner.

Παραλείψεις και ανακρίβειες

Όμως και η πιο διαδεδομένη εκδοχή της υπόθεσης δεν είναι παρά ένα μόνο μέρος της πλήρους καταγραφής του συμβάντος και μάλιστα με αρκετές ανακρίβειες.Η παραπάνω αφήγηση είναι και η πιο διαδεδομένη εκδοχή της εξαφάνισης της Πτήσης 19 και έχει παρουσιαστεί, με μικρές διαφοροποιήσεις, σε μια ατέλειωτη σειρά άρθρων και βιβλίων. Αυτή η επανάληψη την έχει παγιώσει στο μυαλό του αναγνωστικού κοινού ως τη μοναδική αυθεντική εκδοχή. Αρκετοί ερευνητές που κατά καιρούς που προσπάθησαν να δώσουν μια λογική εξήγηση στην υπόθεση, απέδωσαν το συμβάν σε άσχημες καιρικές συνθήκες ή σε ανεπάρκεια του επικεφαλής της πτήσης, αλλά και οι δύο αυτοί ισχυρισμοί έχει αποδειχθεί ότι ήταν αβάσιμοι.

Η πρώτη ανακρίβεια αφορά τη σύνθεση και την αποστολή της Πτήσης 19. Επρόκειτο για μια εκπαιδευτική πτήση με κύριο αντικείμενο την πλοήγηση πάνω από θάλασσα. Τα μέλη της πτήσης, με την εξαίρεση του επικεφαλής-εκπαιδευτή, ήταν άπειροι πιλότοι. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν χρόνια προϋπηρεσία στις ένοπλες δυνάμεις, και είχαν πολεμήσει στο 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι όμως ως πιλότοι αεροσκαφών, ιδιότητα που μόλις πρόσφατα είχαν αποκτήσει, στα πλαίσια της αναδιοργάνωσης της δομής των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων μετά το τέλος του πολέμου. Αξίζει μάλιστα να αναφερθεί ότι ο εκπαιδευτής Υποπλοίαρχος Taylor και ένας εκ των εκπαιδευομένων, ο Λοχαγός των Πεζοναυτών Powers, είχαν τον ίδιο βαθμό και μάλιστα ο Powers ήταν αρχαιότερος του Taylor, γεγονός που σύμφωνα με τα στρατιωτικά ήθη τον καθιστούσε τυπικά ανώτερο.

Η δεύτερη ανακρίβεια αφορά την παρουσίαση των διαλόγων. Κατ” αρχήν η Πτήση 19 βρισκόταν σε επαφή με τον πύργο ελέγχου του Fort Lauderdale, αλλά και άλλες βάσεις της περιοχής, για αρκετές ώρες. Οι διάλογοι που παρουσιάστηκαν νωρίτερα είναι ένα μικρό μόνο μέρος των μηνυμάτων της Πτήσης 19, ενώ είναι ένα μίγμα φράσεων που καταγράφηκαν και φράσεων που δεν ελέχθησαν ποτέ. Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι η φράση που ο Ford ανακάλυψε στα αρχεία της επιτροπής διερεύνησης του συμβάντος, «μην έρχεστε πίσω μου» και συνέδεσε με τη μαρτυρία του ραδιοερασιτέχνη, όντως ελέχθη από τον επικεφαλής της Πτήσης 19, Υποπλοίαρχο Taylor, αλλά μόλις στις 16.11 περίπου, ενώ η Πτήση 19 συνέχισε να έχει επαφή με τη βάση για σχεδόν 3 ακόμα ώρες, μέχρι τις 19.04. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί ότι η πληροφορία ότι στις 7 το απόγευμα ελήφθησαν ασθενή μηνύματα με τα αρχικά του κωδικού κλήσης των αεροσκαφών της Πτήσης 19 «FT» είναι απόλυτα ακριβής, όμως δεν είναι σωστή η παρατήρηση ότι τα καύσιμα των αεροσκαφών θα έπρεπε να είχαν τελειώσει. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του φορτίου καυσίμων των αεροσκαφών και τα χαρακτηριστικά λειτουργίας των κινητήρων τους, τα καύσιμά τους δε θα τελείωναν πριν τις 8-9 το βράδυ, ανάλογα και με τη δύναμη και κατεύθυνση των ανέμων που συνάντησαν στην πορεία τους. Μηνύματα για «ωκεανό που δε δείχνει όπως θα έπρεπε», «πυξίδες που γυρίζουν σαν τρελές» και «λευκά νερά», ουδέποτε ελήφθησαν από την Πτήση 19.

Ακόμα και ο ισχυρισμός του Ford ότι κάποιος ραδιοερασιτέχνης κατάφερε να πιάσει μηνύματα της Πτήσης 19 είναι εξαιρετικά απίθανος, καθώς όλες οι συνομιλίες έγιναν στους 4.805 χιλιοκύκλους, μια συχνότητα που αφενός χρησιμοποιούταν μόνο για τις εκπαιδευτικές πτήσεις γύρω από το Fort Lauderdale, και αφετέρου ήταν αρκετά αδύναμη (ακόμα και οι στρατιωτικοί ασύρματοι δυσκολεύονταν να πιάσουν τα μηνύματα).

Όμως, το μεγαλύτερο λάθος της διαδεδομένης εκδοχής για την εξαφάνιση της Πτήσης 19 είναι ότι παρουσιάζει τα γεγονότα αποσπασματικά και επιλεκτικά, αφήνοντας ασάφειες και ερωτηματικά.Η εξαφάνιση του PBM-5 Martin Mariner, κάθε άλλο παρά μυστηριώδης ή ανεξήγητη ήταν. Το υδροπλάνο απογειώθηκε στις 19.27 και ενώ οι καιρικές συνθήκες είχαν ήδη χειροτερέψει πάρα πολύ. Το ραντάρ του αεροπλανοφόρου Solomons (CVE-67) που βρισκόταν στην περιοχή και συμμετείχε στις έρευνες, παρακολουθούσε το PBM-5 μέχρι τις 19.50, όταν ίχνος του εξαφανίστηκε. Την ίδια ώρα το τάνκερ SS Gaines Mills έστειλε σήμα ότι παρατηρήθηκε έκρηξη στον αέρα. Το σημείο όπου χάθηκε το ίχνος του PBM-5 από την οθόνη ραντάρ του Solomons ήταν ακριβώς το σημείο όπου το τάνκερ σημείωσε την έκρηξη και στη συνέχεια εντόπισε κηλίδες καυσίμου.

Η πραγματική ιστορία της Πτήσης 19

Τα 5 TBM-3 ξεκίνησαν από Fort Lauderdale στις 14.10, το μεσημέρι της 5^ης Δεκεμβρίου 1945. Αποστολή τους ήταν να πετάξουν ανατολικά (πορεία 091^ο) για 53 μίλια, να διεξαγάγουν άσκηση βομβαρδισμού στις ξέρες Hens and Chickens Shoals, να συνεχίσουν στην ίδια πορεία για 67 μίλια, να στραφούν βόρεια-βορειοδυτικά (πορεία 346^ο) για 73 μίλια περνώντας πάνω από τη Grand Bahama, και τέλος να γυρίσουν νοτιοδυτικά (πορεία 241^ο) για 120 μίλια επιστρέφοντας στο Fort Lauderdale. Επρόκειτο κυρίως για μια άσκηση πλοήγησης πάνω από θάλασσα. Σε κάθε ένα από τα τμήματα της πτήσης, ένας από τους εκπαιδευόμενους θα αναλάμβανε να καθοδηγεί τους υπόλοιπους.

To 1945, πριν την εποχή του GPS, οι πιλότοι των αεροσκαφών πάνω από θάλασσα, ελλείψει σημείων αναφοράς στο έδαφος, στηρίζονταν σε ένα χάρτη, ένα καλό ρολόι, μια πυξίδα και τα όργανα του αεροσκάφους για να κινηθούν με ασφάλεια προς ένα προορισμό.

Ο έλεγχος των πληρωμάτων εδάφους έδειξε ότι τα αεροσκάφη ήταν σε απόλυτα καλή κατάσταση. Ο καιρός στην περιοχή είχε χαρακτηρισθεί ως ευνοϊκός και η κατάσταση της θάλασσας «μέτρια προς αγριεμένη». ’λλα αεροσκάφη που βρίσκονταν εν πτήση το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα, σημείωναν ότι έπνεαν βορειοανατολικοί άνεμοι 20-30 κόμβων, ενώ η ορατότητα ήταν 10-15 μίλια και ελαφρώς χειρότερη προς τα δυτικά. Σοβαρή επιδείνωση του καιρού σημειώθηκε μόνο μετά τις 18.30-19.00, περίπου όταν ελήφθησαν και τα τελευταία μηνύματα από την Πτήση 19.

Στο χάρτη που ακολουθεί σημειώνονται:

• με πράσινη γραμμή η προβλεπόμενη πορεία
• με κόκκινη γραμμή η πορεία που πιθανότατα ακολούθησε η Πτήση 19
• με κίτρινη γραμμή η πορεία που ο επικεφαλής της, υποπλοίαρχος Taylor, πίστευε ότι είχε ακολουθήσει
• με Α,Β,Γ τα σημεία αλλαγής πορείας και ο χρόνος που αναφέρθηκαν μέσω ασυρμάτου

Η κόκκινη γραμμή αποτελεί μια εκτίμηση της πιθανής πορείας της Πτήσης 19 σύμφωνα με όλα τα διαθέσιμα στοιχεία.

Στις 15.00, όπως προέκυψε από τις έρευνες που ακολούθησαν, ένα ψαράδικο είδε 5 αεροσκάφη να πετούν χαμηλά, περίπου στην περιοχή που επρόκειτο να διεξαχθεί η άσκηση βομβαρδισμού.

Ο υποπλοίαρχος Cox, εκπαιδευτής στο Fort Lauderdale, είχε απογειωθεί για να οδηγήσει μια ομάδα εκπαιδευομένων σε μια άσκηση παρόμοια με αυτή της Πτήσης 19. Περίπου στις 15.45-16.00 και ενώ βρισκόταν ακόμα κοντά στο Fort Lauderdale, άκουσε στον ασύρματό του μια συνομιλία στους 4.805 χιλιοκύκλους, τη συχνότητα που χρησιμοποιούταν για τις εκπαιδευτικές πτήσεις από το Fort Lauderdale. Μια φωνή ρωτούσε κάποιον ονόματι Powers για την ένδειξη της πυξίδας του. Στη συνέχεια η ίδια φωνή είπε:

– «Δεν ξέρω που είμαστε, πρέπει να χαθήκαμε μετά την τελευταία στροφή»

Είχε ήδη ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση που θα οδηγούσε στην τραγωδία της Πτήσης 19. Για περίπου 3 ώρες διάφορες βάσεις της περιοχής της Florida που είχαν ειδοποιηθεί να βοηθήσουν, είχαν επικοινωνία με την Πτήση 19. Η επικοινωνία δεν ήταν καλή λόγω της συχνότητας που χρησιμοποιούταν με αποτέλεσμα όλες οι συνομιλίες να μην είναι καθαρές, ενώ όσο περνούσε η ώρα το Fort Lauderdale δυσκολευόταν να επικοινωνήσει, ενώ άλλες βάσεις λάμβαναν τα μηνύματα της Πτήσης 19. Το σύνολο αυτών των μηνυμάτων ενοποιήθηκε μόνο μετά την εξαφάνιση, στα πλαίσια των εργασιών της επιτροπής διερεύνησης (επικοινωνίες με την Πτήση 19 – κείμενα στα αγγλικά).

Ο υποπλοίαρχος Cox (κωδικός κλήσης FT-74) ήρθε σε επαφή με τη φωνή που είχε ακούσει, αφού ενημέρωσε σχετικά το Fort Lauderdale. Επρόκειτο για τον υποπλοίαρχο Taylor, επικεφαλή της Πτήσης 19, με τον κωδικό κλήσης FT-28 :

– «FT-28, εδώ FT-74. Ποιο είναι το πρόβλημά σου;»

– «Και οι 2 πυξίδες μου είναι εκτός και προσπαθώ να επιστρέψω στο Fort Lauderdale. Είμαι πάνω από στεριά αλλά είναι διακεκομμένη. Είμαι σίγουρος ότι είμαι στα Keys αλλά δεν ξέρω πόσο νότια και δεν ξέρω πώς να επιστρέψω στο Fort Lauderdale.»

– «Αν είσαι στα Keys βάλε τον ήλιο στο αριστερό σου φτερό και πέτα παράλληλα με την ακτή μέχρι να φτάσεις στο Miami» «Ποιο είναι το ύψος σου, θα πετάξω νότια να σε συναντήσω»

– «Ξέρω που είμαι τώρα. Είμαι στα 2.300 πόδια. Μην έρχεσαι πίσω μου»

– «Ελήφθη, είσαι στα 2.300 πόδια. Έρχομαι να σε συναντήσω»

Λίγο αργότερα ο Taylor εξηγεί τι έχει συμβεί:

– «Εκτελούσαμε εκπαιδευτική πτήση και στο 2^ο τμήμα της πίστεψα ότι πήγαιναν λάθος. Ανέλαβα να τους φέρω στη σωστή πορεία, όμως τώρα είμαι σίγουρος πώς καμία από τις πυξίδες μου δε λειτουργεί σωστά»

Το Fort Lauderdale και άλλες 4 βάσεις της ανατολικής ακτής της Florida προσπάθησαν να «πιάσουν» στα ραντάρ τους την Πτήση 19, χωρίς αποτέλεσμα. Ακούστηκαν στον ασύρματο διάλογοι μεταξύ των πιλότων για την πορεία που θα έπρεπε να ακολουθήσουν, ενώ ο Taylor προσπαθούσε να εκτιμήσει το σφάλμα των πυξίδων του σε σχέση με τις πυξίδες των άλλων αεροσκαφών.

Στις 16.31 ο Taylor ανέφερε στο Fort Lauderdale ότι κάποιοι από τους πιλότους εκτιμούσαν ότι έπρεπε να ακολουθήσουν πορεία 270^ο (δυτικά) για να φτάσουν στην ακτή. Ο υποπλοίαρχος Cox, παρότι πετούσε νότια προς τα Keys, άκουγε τα μηνύματα της Πτήσης 19 όλο και πιο αδύναμα. Αργότερα, στην επιτροπή διερεύνησης είχε δηλώσει:

– «Ενώ εγώ πήγαινα νότια οι εκπομπές του γινόταν όλο και πιο αδύναμες. Εκτιμώ ότι τη στιγμή της 1^ης του εκπομπής πρέπει να ήταν πάνω από το Bimini ή τη Bahama»

Όμως ο Taylor εξακολουθούσε να πιστεύει ότι βρισκόταν κάπου στα Florida Keys, έχοντας περάσει στον Κόλπο του Μεξικού. Στις 16.45 ακούγεται ότι έχει δώσει πορεία βόρεια-βορειοανατολικά (30^ο) ελπίζοντας να βρεθεί πάνω από τη Florida και λίγο αργότερα στρέφει ανατολικά (90^ο). Όμως υπήρχαν ήδη αντιδράσεις μεταξύ των άλλων πιλότων οι οποίοι πίστευαν ότι έπρεπε να ακολουθήσουν πορεία δυτικά. Αυτό συμβαίνει στις 17.12 όταν η πτήση στρέφει σε πορεία 270^ο. Ήδη αντιμετωπίζει ολοένα και αυξανόμενους νότιους-νοτιοδυτικούς ανέμους που τη σπρώχνουν βόρεια.

Όσο η ώρα περνά τα σήματα της Πτήσης 19 γίνονται πιο αδύναμα και στις 17.20 ο πύργος ελέγχου του Fort Lauderdale ζητά από τον Taylor να γυρίσει στη συχνότητα εκτάκτου ανάγκης, τους 3000 χιλιοκύκλους. Ο Taylor απαντά αρνητικά. Έχει ήδη πέσει το σκοτάδι και φοβάται ότι εάν κάποιο από το αεροσκάφη του δε λάβει το μήνυμα αλλαγής συχνότητας, ή δεν καταφέρει να συντονιστεί, θα είναι εντελώς χαμένο.

Ο Taylor ακούγεται αρκετές φορές να ρωτά την ώρα, ή για πόσο χρόνο ακολουθούσαν συγκεκριμένη πορεία, γεγονός που μαρτυρά ότι εκτός από τις πυξίδες του πιθανότατα δεν είχε ρολόι ή αυτό δε λειτουργούσε, ή απλά δεν το εμπιστευόταν.

Ένα άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι αφού η πτήση στράφηκε δυτικά στις 17.12, ο Taylor ακούγεται να επαναλαμβάνει την άποψή του ότι βρίσκονται πάνω από τον Κόλπο του Μεξικού και πρέπει να στραφούν ανατολικά, χρησιμοποιώντας όμως την έκφραση «προτείνω – suggest». Σε αυτό το σημείο αξίζει να θυμηθεί κανείς ότι ο υποπλοίαρχος Taylor, αν και ο εκπαιδευτής της πτήσης, δεν ήταν ο ανώτερος βαθμοφόρος. Όπως ήδη αναφέρθηκε ο λοχαγός των πεζοναυτών Powers ήταν αρχαιότερός του. Αυτόν ακούγεται να καλεί συνεχώς ο Taylor ρωτώντας πορεία και χρόνο, και «προτείνοντας» ξανά στροφή προς τα ανατολικά. Μάλιστα ο Powers φαίνεται να αγνοεί τα μηνύματά του. Πιθανότατα ο Powers, πεπεισμένος ότι ο Taylor είχε άδικο σχετικά με τη θέση της πτήσης, άσκησε το δικαίωμα του βαθμού του και ανέλαβε επικεφαλής της πτήσης, γυρίζοντάς τη δυτικά.

Οι τελευταίες επικοινωνίες της Πτήσης 19 είναι στις 18.37, όπου ακούγεται ο Taylor να ρωτά τη πορεία τους και στις 19.04, όταν ελήφθησαν μηνύματα μεταξύ των αεροσκαφών τα οποία ήταν όμως πολύ αδύναμα για να γίνουν καταληπτά.

Συμπεράσματα

Η αρχή των προβλημάτων της Πτήσης 19 πρέπει να ήταν κάπου μετά την αρχή του 2^ου σκέλους της άσκησης (σημείο Α του σχετικού χάρτη). Ενώ κάποιος από τους εκπαιδευόμενους καθοδηγούσε τους υπόλοιπους, ο Taylor διαπίστωσε ότι ακολουθούσαν λάθος πορεία και ανέλαβε να τους φέρει πίσω στη σωστή. Όμως στην πραγματικότητα ήταν οι δικές του πυξίδες που είχαν σφάλμα και έτσι οδήγησε την πτήση περίπου 60-70^ο προς τα ανατολικά της κανονικής πορείας της. Περνώντας πάνω από το Great Abaco θεώρησε πώς βρισκόταν πάνω από τη Grand Bahama, όπως αναμενόταν από τον αρχικό σχεδιασμό. Στο σημείο Β του χάρτη παρέδωσε ξανά την πτήση σε ένα από τους εκπαιδευόμενους για τη συνέχισή της. Αυτός την έφερε πίσω σε πορεία 241^ο, όπως προβλεπόταν για το τρίτο σκέλος της άσκησης.

Κάπου εκεί ο Taylor πρέπει να άρχισε να καταλαβαίνει ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Όταν μάλιστα δεν έβλεπε μπροστά του τη Grand Bahama πάνω από την οποία έπρεπε να περάσει μία ακόμα φορά, σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, η ανησυχία του πρέπει να έγινε ακόμα πιο έντονη. Αντίθετα βλέπει μια σειρά μικρών νησιών.

Ο Taylor είχε να αντιμετωπίσει μια πολύ δύσκολη κατάσταση καθώς έπρεπε να διαπιστώσει την απόκλιση της πυξίδας του και να αντιστρέψει την έως τότε πορεία του ώστε να καταλάβει πού ακριβώς βρίσκεται. Όμως όταν μια πυξίδα δυσλειτουργεί πολύ συχνά έχει απόκλιση που συνεχώς μεταβάλλεται. Είναι άγνωστο ποιοι υπολογισμοί τον οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι βρισκόταν πάνω από τα Florida Keys. Όμως ήταν σίγουρα λανθασμένοι καθώς όσο ο Cox κατέβαινε νότια, τόσο πιο αδύναμα γινόταν τα σήματα του Taylor. Μια λογική υπόθεση, σύμφωνα και με όσα αναφέρθησαν είναι ότι βρισκόταν πάνω από τα Fish και Pensacola Cays και πετούσε παράλληλα προς αυτά.

Τέλος, αν λάβει κανείς υπ”  όψιν την εκτίμηση της θέσης της Πτήσης 19 που έγινε βάσει των εκπομπών ασυρμάτου στις 17.50, η κόκκινη γραμμή του χάρτη πρέπει να αναπαριστά την πορεία που ακολούθησε η Πτήση 19. Η περιοχή που παρουσιάζεται στο χάρτη ώς η πιθανή θέση τους στις 17.50 συμπίπτει περίπου και με την περιοχή που προέκυψε από τον τριγωνισμό των ραδιοσημάτων μεταξύ των 6 επίγειων σταθμών που τα λάμβαναν.

Είναι επίσης βέβαιο ότι κάποια στιγμή μετά τις 17.00 ο Powers άσκησε το δικαίωμα της αρχαιότητάς του και ανέλαβε επικεφαλής της πτήσης γυρίζοντάς τη προς τα δυτικά. Κάτι με το οποίο συμφωνούσαν και οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους άλλους πιλότους.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα, αλλά και σημαντική παράμετρος είναι το ότι το Fort Lauderdale είχε εσφαλμένη αναμενόμενη ώρα άφιξης της Πτήσης 19. Ο πύργος ελέγχου περίμενε τα αεροσκάφη πίσω στις 17.23, 3 ώρες και 13 λεπτά μετά την απογείωσή τους. Όμως, σύμφωνα με τις καταθέσεις άλλων πιλότων και εκπαιδευτών, η συγκεκριμένη εκπαιδευτική πτήση διαρκούσε 2 ώρες και 13 λεπτά. Αυτή η λεπτομέρεια, οδήγησε το Fort Lauderdale σε λάθος εκτιμήσεις και αποφάσεις. Όταν ήρθαν τα πρώτα μηνύματα από τον Taylor που ανέφεραν ότι είχε χαθεί στις 16.00 επικράτησε η εκτίμηση ότι δεν υπάρχει λόγος ιδιαίτερης ανησυχίας αφού η πτήση έχει πάνω από 1 ώρα περιθώριο για να επιστρέψει. Επίσης θεωρήθηκε λογικό το ότι δεν την εντόπισαν τα ραντάρ. Όμως ο Taylor και τα αεροσκάφη του έπρεπε στις 16.00 να βρίσκονται κοντά στο Fort Lauderdale και εντός της ακτίνας των ραντάρ. Αν το σημείο αυτό ήταν ξεκάθαρο από τη αρχή οι διαδικασίες εκτάκτου ανάγκης θα είχαν ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.

Είναι άγνωστο τι έγινε μετά τις 19.00 και ενώ τα αεροσκάφη εξακολουθούσαν να πετούν δυτικά. Ο καιρός είχε ήδη χειροτερέψει, σε αέρα και θάλασσα. Ίσως ο Taylor έπεισε τον Powers να ξαναγυρίσει ανατολικά, καθώς η δυτική πορεία δεν τους είχε φέρει πάνω από στεριά. Στην περίπτωση αυτή χάθηκαν κάπου στον Ατλαντικό βόρεια της Grand Bahama και νότια των ακτών της Georgia. Ίσως συνάντησαν ισχυρούς αντίθετους ανέμους με αποτέλεσμα τα καύσιμά τους να εξαντληθούν πριν φτάσουν στις ακτές της Florida. Επίσης έχει διατυπωθεί και μια τρίτη εκδοχή. Ίσως οι ισχυροί άνεμοι μετέφεραν τα αεροσκάφη αρκετά προς τα βόρεια ώστε να φτάσουν πάνω από τη Georgia και να χαθούν στην απέραντη έκταση των βάλτων Okefenokee.

Η εξαφάνιση της Πτήσης 19 συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις αεροπορικές τραγωδίες: αστοχία υλικού (πυξίδες), λανθασμένες εκτιμήσεις (Florida Keys), άσχημες συγκυρίες (ομοιότητα μεταξύ Florida Keys και Cays, λανθασμένη αναμενόμενη ώρα άφιξης).

Όσο για την ερώτηση γιατί ποτέ δε βρέθηκε κανένα συντρίμμι από τα αεροσκάφη, η απάντηση εξαρτάται από το μέρος που τελικά κατέπεσαν τα αεροσκάφη. Αν αυτό έγινε στη θάλασσα, οι κακές καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν αφού έπεσε το σκοτάδι, και η ροή του ρεύματος του Κόλπου που μπορεί να παρέσυρε κάθε ίχνος που επέπλεε, μπορούν να αποτελούν λογικές εξηγήσεις. Αν τα αεροσκάφη συνετρίβησαν στους βάλτους Okefenokee η απάντηση είναι ακόμα πιο απλή: ποτέ κανείς δεν έψαξε εκεί.

Όμως η εξαφάνιση της Πτήσης 19 αν και είναι το πιο γνωστό, δεν είναι και το μόνο από τα πολλά μυστήρια του Τριγώνου των Βερμούδων.

Άλλες εξαφανίσεις

Η εξαφάνιση της Πτήσης 19 μπορεί να είναι το πιο γνωστό, δεν είναι όμως και το μόνο από τα μυστήρια του Τριγώνου των Βερμούδων. Δεκάδες είναι τα περιστατικά εκείνα που παρουσιάζονται από διάφορους ερευνητές ως μυστηριώδεις εξαφανίσεις ή ατυχήματα και αφορούν πλοία και αεροσκάφη. Τα περισσότερα από αυτά έχουν καταγραφεί μετά το 1950, αφού δηλαδή άρχισε η συστηματική παρακολούθηση της περιοχής, χωρίς όμως να απουσιάζουν και συμβάντα που διαδραματίστηκαν σε προγενέστερα χρόνια.

Ένα από τα πρώτα περίεργα περιστατικά που αναφέρονται στην περιοχή του Τριγώνου συνέβη το 1840. Το Γαλλικό πλοίο Rosalie, 222 τόνων, ανακαλύφθηκε στις 5 Σεπτεμβρίου στα ανοικτά της Κούβας, εγκαταλελειμμένο από το πλήρωμά του. Το σκαρί του ήταν άθικτο, όπως και το φορτίο του, ενώ ποτέ δεν έγινε γνωστό τι απέγιναν οι ναυτικοί του.

Δύο από τις σημαντικότερες εξαφανίσεις αεροσκαφών συνέβησαν με διαφορά 1 έτους η μία από την άλλη και αφορούσαν και οι δύο επιβατικά αεροσκάφη τύπου Tudor IV της Βρετανικής εταιρείας BSAAC. Στις 30 Ιανουαρίου του 1948 το Tudor IV με το όνομα Star Tiger εκτελούσε πτήση από τις Αζόρες στις Βερμούδες με πλήρωμα  6 ατόμων και 25 επιβάτες. Το αεροσκάφος επικοινώνησε με τον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου Kindley  στις Βερμούδες περίπου 2 ώρες πρίν την εκτιμούμενη ώρα άφιξης, ζητώντας επιβεβαίωση για την πορεία που έπρεπε να ακολουθήσει ώστε να προσεγγίσει το αεροδρόμιο. Επρόκειτο για μια κλήση ρουτίνας, όμως ήταν και η τελευταία επικοινωνία του αεροσκάφους που δεν έφτασε ποτέ στον προορισμό του. Οι έρευνες που ακολούθησαν δεν βρήκαν κανένα ίχνος του αεροπλάνου ή των επιβατών του. Η επιτροπή που συστάθηκε από τη Βρετανική κυβέρνηση για τη διερεύνηση των αιτίων δε μπόρεσε να δώσει καμία απάντηση. Το αεροσκάφος ήταν καινούριο, σε άριστη κατάσταση, ενώ η πρόωσή του από 4 κινητήρες ελαχιστοποιούσε τις πιθανότητες αιφνίδιας απώλειας ισχύος και πτώσης και μάλιστα χωρίς επαρκή χρόνο για την εκπομπή σήματος κινδύνου, ενώ και οι καιρικές συνθήκες ήταν άριστες. Ένα χρόνο μετά, στις 17 Ιανουαρίου 1949, ένα άλλο Tudor IV της BSAAC, το Star Ariel εξαφανίστηκε ενώ εκτελούσε πτήση από τις Βερμούδες στη Jamaica, με πλήρωμα 7 ατόμων και 13 επιβάτες. Και σε αυτή την περίπτωση, η επιτροπή διερεύνησης δε μπόρεσε να δώσει κάποια εξήγηση.Η πιο συζητημένη εξαφάνιση πλοίου είναι αυτή του USS Cyclops. Το Cyclops ήταν πλοίο του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού και μετέφερε, κατά κανόνα, κάρβουνο για τον ανεφοδιασμό των πολεμικών πλοίων. Το Μάρτιο του 1918 μετέφερε φορτίο ορυκτού μαγγανίου προς το Norfolk. Δεν έφτασε ποτέ στο Norfolk καθώς εξαφανίστηκε χωρίς το παραμικρό ίχνος. Οι έρευνες του Ναυτικού δεν απέδωσαν ποτέ καρπούς. Η περίπτωση της βύθισής του από κάποιο Γερμανικό πλοίο ή υποβρύχιο, καθώς ο Α” Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε ακόμη τελειώσει, αποκλείστηκε αργότερα όταν εξετάστηκαν τα σχετικά αρχεία του Γερμανικού Αυτοκρατορικού Ναυτικού. Ιδιαίτερο χρώμα στην ιστορία προσδίδουν οι μαρτυρίες για τον αυταρχικό και ιδιαίτερα εκκεντρικό χαρακτήρα του καπετάνιου του, ο οποίος λέγεται ότι συνήθιζε να βρίσκεται στη γέφυρα του πλοίου φορώντας μόνο τα εσώρουχά του και ένα ημίψηλο καπέλο. Ανάμεσα στις εξηγήσεις που δόθηκαν ήταν και αυτή της ανατροπής του πλοίου με αποτέλεσμα να παγιδευτούν οι επιβαίνοντες και στη συνέχεια να παρασυρθούν μαζί του στο βυθό.

Λίγες μέρες πρίν την εξαφάνιση του Star Ariel, στις 28 Δεκεμβρίου 1948, ένα άλλο αεροσκάφος, ένα DC-3 με 36 άτομα είχε εξαφανιστεί  ενώ εκτελούσε πτήση από το San Juan του Puerto Rico στο Miami. Μάλιστα στην περίπτωση του DC-3 η τελευταία επικοινωνία του πιλότου ανέφερε ότι έβλεπε τα φώτα του Miami. Όμως και πάλι δε βρέθηκε ποτέ κανένα ίχνος του αεροσκάφους ή των επιβατών του.

Το Β-52 που εξαφανίστηκε ήταν μέρος μιας πτήσης 6 όμοιων αεροσκαφών που συμμετείχαν σε άσκηση ετοιμότητας για την εξαπόλυση πυρηνικού πλήγματος. Η άσκηση αποτελούταν από 2 μέρη. Το πρώτο αφορούσε τη συνάντηση με 2 αεροσκάφη-τάνκερ και την εκτέλεση εναέριου ανεφοδιασμού, ενώ το δεύτερο την προσέγγιση στις δυτικές ακτές των ΗΠΑ σε σχηματισμό προσβολής στόχων. Το δεύτερο μέρος της άσκησης θα έφερνε το σχηματισμό βόρεια των Βερμούδων. Τα προβλήματα για το μοιραίο Β-52, με τον κωδικό πτήσης Pogo 22, άρχισαν ήδη από το πρώτο μέρος, καθώς δε μπορούσε να εντοπίσει το τάνκερ από την εκπομπή του ραδιοφάρου, αλλά ούτε και το αεροσκάφος ανεφοδιασμού μπορούσε να εντοπίσει το βομβαρδιστικό, με αποτέλεσμα ο πιλότος του τελευταίου να εκτελέσει οπτική αναγνώριση και προσέγγιση, με τη βοήθεια του 2^ου αεροσκάφους του στοιχείου στο οποίο πετούσε. Στο δεύτερο μέρος της άσκησης τα βομβαρδιστικά πήραν θέσεις σε αποστάσεις 10 μιλίων το ένα από το άλλο, σε ύψος περίπου 350 μέτρων, και κινήθηκαν, παράλληλα μεταξύ τους, προς τις ακτές. Το Pogo 22 βρισκόταν στο βόρειο άκρο του σχηματισμού. Η ορατότητα ήταν 7-10 μίλια και ο καιρός καλός, με αποτέλεσμα τα αεροσκάφη να έχουν οπτική επαφή με τα γειτονικά τους, ενώ οι μικρές αναταράξεις που συναντούσαν σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούσαν πρόβλημα για ένα αεροπλάνο του μεγέθους, της κατασκευής και των δυνατοτήτων του Β-52. Όμως το Pogo 22 εξαφανίστηκε. Το γειτονικό του αεροσκάφος δεν παρατήρησε ούτε έκρηξη ούτε οποιοδήποτε άλλο συμβάν ικανό να εξηγήσει την εξαφάνιση, ενώ και η εκτεταμένη έρευνα που ακολούθησε δεν απέδωσε καρπούς.Ιδιαίτερης σημασίας είναι η εξαφάνιση ενός στρατηγικού βομβαρδιστικού B-52 τον Οκτώβριο του 1961, συμβάν που για αρκετό καιρό είχε κρατηθεί μυστικό, για προφανείς λόγους. Επρόκειτο για την 1^η εξαφάνιση αεριωθούμενου jet στο Τρίγωνο των Βερμούδων, και μάλιστα όχι ενός οποιουδήποτε jet. Τα Β-52, από το 1957 που πρωτοεμφανίστηκαν μέχρι σήμερα (έκδοση Η), αποτελούν τη βασική εναέρια πλατφόρμα μεταφοράς πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα τεράστιο αεροσκάφος με μήκος περίπου 50 μέτρα και άνοιγμα πτερύγων περίπου 52 μέτρα, που χρησιμοποιεί 8 turbofan μηχανές.

Ένα από τα μεγαλύτερα πλοία που εξαφανίστηκαν στο Τρίγωνο των Βερμούδων ήταν το δεξαμενόπλοιο Marine Sulphur Queen, μήκους περίπου 170 μέτρων, το Φεβρουάριο του 1963. Το πλοίο, πετρελαιοφόρο κατασκευασμένο προς το τέλος του Β” Παγκοσμίου Πολέμου, είχε μετασκευαστεί ώστε να έχει τη δυνατότητα μεταφοράς λιωμένου θειαφιού, ενός φορτίου επικίνδυνου και δύσκολου στο χειρισμό. Όταν εξαφανίστηκε μετέφερε φορτίο 15.000 τόνων από το Beaumont του Texas στο Norfolk. Μόλις 2 εβδομάδες πριν το τελευταίο ταξίδι το πλοίο είχε περάσει με επιτυχία γενική επιθεώρηση του αξιόπλοού του, όλων των συστημάτων συμπεριλαμβανομένων. Πιστεύεται ότι χάθηκε κάπου κοντά στα Florida Keys, ενώ τα μοναδικά ίχνη που βρέθηκαν ήταν μερικά συντρίμμια μικρού μεγέθους, μεταξύ των οποίων μια πινακίδα με το όνομα του πλοίου και σωσίβια. Σε ένα σωσίβιο ήταν δεμένο ένα πουκάμισο, ενώ άλλα σωσίβια έφεραν ίχνη επίθεσης, πιθανότατα από καρχαρίες.

Η συγκεκριμένη εξαφάνιση αφορά ένα πλοίο μεγάλου μεγέθους και δύσκολα μπορεί να αποδοθεί σε καιρικές συνθήκες. Κάποια από τα αδελφά πλοία του Marine Sulphur Queen (δεξαμενόπλοια Τ-2) είχαν σπάσει στα 2, πιθανότατα κάποιου στατικού σφάλματος στο σχεδιασμό τους, όμως σχεδόν πάντα άφηναν αρκετό χρόνο στο πλήρωμα να τα εγκαταλείψει, ενώ αρκετές φορές το ένα μισό του πλοίου παρέμενε εν πλώ. Αν λοιπόν το Marine Sulphur Queen είχε και αυτό σπάσει στα 2, το πλήρωμα είχε αρκετό χρόνο και για να στείλει κάποιο μήνυμα με τον ασύρματο, αλλά και για να χρησιμοποιήσει τα σωστικά μέσα. Διατυπώθηκε επίσης η υπόθεση κάποιου προβλήματος στη διαχείριση του φορτίου που μπορεί να οδήγησε σε έκρηξη, αν και πάλι δε δικαιολογείται η πλήρης καταστροφή του πλοίου. Μια άλλη θεωρία ενέπλεκε την Κούβα και την κυβέρνηση του Κάστρο. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή οι Κουβανοί κατέλαβαν το πλοίο έχοντας ως στόχο το φορτίο του, και σκηνοθέτησαν την εξαφάνισή του διασπείροντας τα συντρίμμια που βρέθηκαν. Όμως για καμία από τις παραπάνω θεωρίες δεν υπήρξαν ποτέ σαφείς αποδείξεις, ή έστω ενδείξεις, με αποτέλεσμα η επίσημη εκδοχή για την εξαφάνιση να αναφέρεται σε άγνωστα αίτια.

Πέρα από τις παραπάνω εξαφανίσεις υπάρχει μια ατελείωτη σειρά περιστατικών με αεροπλάνα και πλοία. Πολλά από αυτά είναι μικρά, ιδιωτικά ή ναυλωμένα, σκάφη αναψυχής και αεροπλάνα, καθώς η περιοχή πέρα από σταυροδρόμι μεταφορών, έχει σημαντικούς πόλους έλξης τουριστικής κίνησης.

Αρκετές φορές, είτε από λάθος, είτε από κεκτημένη ταχύτητα, είτε και σε μια προσπάθεια εντυπωσιασμού, στα συμβάντα του Τριγώνου τω Βερμούδων συμπεριλαμβάνονται και δύο πολύ γνωστές υποθέσεις, οι οποίες όμως δε σχετίζονται με αυτό. Πρόκειται για το περίφημο μυστήριο του Mary Celeste και το ναυάγιο του πυρηνικού υποβρυχίου SSN-589 Scorpion. Και τα δύο περιστατικά έχουν συμβεί σε μεγάλη απόσταση από την περιοχή του Τριγώνου, κοντά στις Αζόρες, ενώ τουλάχιστο το ναυάγιο του Scorpion δεν αποτελεί μυστήριο.

Κοινό στοιχείο στα περισσότερα περιστατικά είναι η αιφνίδια εξαφάνιση, χωρίς κανένα σήμα κινδύνου. Επίσης, στις έρευνες που ακολουθούν ανευρίσκονται ελάχιστα ή καθόλου ίχνη των χαμένων πλοίων και αεροσκαφών, ακόμα και όταν αυτά είναι μεγάλου μεγέθους. Προφανώς, στο μακρύ κατάλογο των περιστατικών που παρουσιάζονται ως μυστήρια του Τριγώνου υπάρχουν πάρα πολλές υποθέσεις οι οποίες έχουν μερικώς ή πλήρως εξηγηθεί.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που επίδοξοι ερευνητές σκόπιμα αλλοίωσαν περιστατικά, ή παρουσίασαν μέρος της ιστορίας, ή και δεν προέβησαν σε πλήρη αναλυτική έρευνα, με ατποτέλεσμα να παρουσιάζουν ως μυστήρια ιστορίες οι οποίες έχουν απόλυτα λογικές εξηγήσεις. Η περίπτωση της Πτήσης 19 είναι το κορυφαίο παράδειγμα.

Με ιδιαίτερη προσοχή θα πρέπει να αντιμετωπίζονται και τα περιστατικά που αφορούν μικρά, ιδιωτικά, σκάφη και αεροπλάνα. Είναι λογικό να υπάρχουν σοβαρές αμφιβολίες για την κατάσταση τους σε ότι αφορά τόσο τα συστήματα πρόωσης και ελέγχου, όσο και τα συστήματα επικοινωνιών. Φυσικά ο ανθρώπινος παράγοντας και η εμπειρία των ερασιτεχνών καπετάνιων ή πιλότων, αποτελεί παράμετρο ύψιστης σημασίας, ειδικά σε μια περιοχή πολύ απαιτητική εξ” αιτίας των ιδιαίτερων μετεωρολογικών χαρακτηριστικών της.

Όμως ακόμα και αν κανείς διαγράψει και αγνοήσει όλα τα περιστατικά που αφορούν μικρά σκάφη και αεροπλάνα, εξακολουθεί να παραμένει ένας μεγάλος αριθμός εξαφανίσεων στις οποίες οι επίσημες επιτροπές διερεύνησης δεν έχουν καταφέρει να δώσουν κάποια εξήγηση.

Από την άλλη μεριά, ανεξήγητες εξαφανίσεις συμβαίνουν σε όλες τις θάλασσες του κόσμου, αλλού λιγότερες, αλλού περισσότερες, ανάλογα με την πυκνότητα της κίνησης και τα μορφολογικά και μετεωρολογικά δεδομένα που χαρακτηρίζουν κάθε περιοχή.

Είναι δύσκολο να σταθμίσει κανείς αυτές τις 2 πλευρές του ίδιου νομίσματος και να αποφανθεί εάν στην περιοχή που έχει γίνει γνωστή ως Τρίγωνο των Βερμούδων συμβαίνει κάτι παράξενο, κάτι έξω από τα συνηθισμένα, ή αν απλά ο αριθμός των ανεξήγητων εξαφανίσεων είναι αποδεκτός (δηλαδή σε φυσιολογικά επίπεδα συγκρινόμενος με άλλες περιοχές) λαμβάνοντας υπ” όψιν τους μεγάλους αριθμούς αεροσκαφών και πλοίων που διέρχονται από την περιοχή και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της (έντονα, αιφνίδια καιρικά φαινόμενα, Gulf Stream κλπ).

Θεωρίες και ερωτηματικά

Οι κύριες τάσεις που επικρατούν στη διατύπωση θεωριών και πιθανών εξηγήσεων για το Τρίγωνο των Βερμούδων είναι τρεις.

Η πρώτη είναι εκείνη που εκφράζει όσους δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κάτι αξιοπερίεργο στην περιοχή. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης αποδέχονται τον αριθμό των ανεξήγητων ναυαγίων και αεροπορικών ατυχημάτων ως φυσιολογικό, λαμβάνοντας υπ” όψιν τη μεγάλη πυκνότητα των θαλάσσιων και εναέριων δρομολογίων που διέρχονται από την περιοχή ή εκτελούνται εντός αυτής. Σημειώνουν επίσης ότι μεγάλος αριθμός των αεροσκαφών και πλοίων είναι ιδιωτικής χρήσης, με ότι αυτό συνεπάγεται, για την εμπειρία των χειριστών, την παλαιότητα και το επίπεδο συντήρησης του μηχανολογικού εξοπλισμού, καθώς επίσης και την επάρκεια των βοηθημάτων ναυσιπλοΐας ή αεροπλοΐας και επικοινωνιών. Ενισχυτικά χρησιμοποιούν τις διατυπώσεις της Ακτοφυλακής των ΗΠΑ, ότι ο αριθμός εκκλήσεων για βοήθεια στη συγκεκριμένη περιοχή, σε ετήσια βάση, δεν υπερβαίνει αυτόν που αντιστοιχεί σε άλλες περιοχές, αντίστοιχου μεγέθους, αλλά και του ασφαλιστικού οργανισμού των Lloyds του Λονδίνου, ότι η περιοχή δεν παρουσιάζει αυξημένο ποσοστό ατυχημάτων. Τέλος, διάφοροι ερευνητές, προσπάθησαν να τεκμηριώσουν τους ισχυρισμούς τους, μέσω της ανάλυσης των ναυαγίων και εξαφανίσεων σε άλλες περιοχές του κόσμου. Μια τέτοια μελέτη, αναφορά στην οποία έχει γίνει και σε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του BBC για το Τρίγωνο, κατέδειξε ότι στην περιοχή ανάμεσα στις Αζόρες και την Πορτογαλία, μπορεί κανείς να εντοπίσει εξίσου μεγάλο αριθμό ανεξήγητων εξαφανίσεων.

Η δεύτερη τάση αποδέχεται ότι πράγματι η περιοχή παρουσιάζει υπερβολικό αριθμό ανεξήγητων συμβάντων, προσπαθεί όμως να τα εξηγήσει με βάση τη λογική και την επιστήμη. Στον κεντρικό άξονα αυτής της αντιμετώπισης βρίσκονται τα ιδιαίτερα φυσικά χαρακτηριστικά της περιοχής και οι μετεωρολογικές συνθήκες που επικρατούν. Τα κυριότερα σημεία που επικαλούνται οι υποστηρικτές αυτής της τάσης είναι:

• το Ρεύμα του Κόλπου και τα μικρότερα επιφανειακά και υποθαλάσσια ρεύματα μπορούν αφενός να παρασύρουν σε μεγάλες αποστάσεις τα επιπλέοντα συντρίμμια των ατυχημάτων και αφετέρου συντελούν σε μια σειρά περίεργα φαινόμενα. Τέτοια φαινόμενα είναι η απότομη εμφάνιση πυκνής ομίχλης λόγω θερμοκρασιακών διαφορών και η απρόβλεπτη και ξαφνική δημιουργία έντονων κυματισμών ύψους μέχρι και 15 μέτρων.
• τα έντονα, απρόβλεπτα, χρονικά και χωρικά περιορισμένα έντονα καιρικά φαινόμενα, όπως θύελλες με ταχύτητες ανέμου μέχρι και 100 Km/hr. Αυτές οι θύελλες ή καταιγίδες έχει παρατηρηθεί ότι μερικές φορές διαρκούν μόλις μερικά λεπτά καλύπτοντας ελάχιστα τετραγωνικά μίλια. Συχνά συνοδεύονται και από εμφάνιση υψηλών φορτίων στατικού ηλεκτρισμού (φαινόμενο St Elmo’s fire) που μπορούν να επηρεάσουν όργανα πλοήγησης και επικοινωνιών. Τα περισσότερα από αυτά τα καιρικά φαινόμενα συνδέονται έμμεσα ή άμεσα με τη ροή του Ρεύματος του Κόλπου.
• τα σιφούνια, τα οποία είναι θαλάσσιοι κυκλώνες που μπορούν να ανεβάσουν στήλες νερού σε ύψος μερικών εκατοντάδων μέτρων.
• κύματα που προκαλούνται από υποθαλάσσιους σεισμούς, φαινόμενο σχετικά συχνό στην περιοχή.
• οι μαγνητικές ανωμαλίες στην περιοχή οι οποίες μπορούν να επηρεάσουν πυξίδες, ασυρμάτους και όργανα πλοήγησης. Να σημειωθεί πάντως ότι η ύπαρξη τέτοιων μαγνητικών ανωμαλιών δεν αποτελεί αποτέλεσμα κάποιας λεπτομερούς επιστημονικής μελέτης, αλλά περισσότερο θεωρία. Το πρόγραμμα Magnet του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ που παρακολουθεί για περίπου 50 χρόνια, τη διαμόρφωση του μαγνητικού πεδίου της γης στους ωκεανούς, δεν έχει καταγράψει ιδιαίτερες μαγνητικές διαταραχές στην περιοχή.
• οι θύλακες μεθανίου στο βυθό του ωκεανού οι οποίοι μπορεί να απελευθερώνουν φυσαλίδες αερίου προς την επιφάνεια της θάλασσας. Αυτές οι φυσαλίδες ελαττώνουν την πυκνότητα του νερού προκαλώντας τη βύθιση πλοίων που μπορεί εκείνη τη στιγμή να βρίσκονται στο σημείο εκτόνωσης της φυσαλίδας. Επιπλέον, σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, αν κάποιο αεροπλάνο βρεθεί σε χαμηλό ύψος τη στιγμή που εκτονώνεται η φυσαλίδα, οι κινητήρες του μπορεί να προκαλέσουν έκρηξη λόγω ανάφλεξης του μεθανίου. Η θεωρία αυτή δεν είναι απόλυτα αποδεκτή επιστημονικά, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι θύλακες μεθανίου σε χαμηλές θερμοκρασίες υπάρχουν στο βυθό των θαλασσών σχεδόν σε όλη τη γη και όχι μόνο στην περιοχή του Τριγώνου.

Τέλος, υπάρχει η τρίτη τάση σύμφωνα με την οποία η απάντηση στο μυστήριο του Τριγώνου δεν πρέπει να αναζητηθεί στα πλαίσια της γνωστής, επίσημης επιστήμης αλλά πέρα από αυτή. Οι υποστηρικτές αυτής της τάσης αναζητούν την εξήγηση, ή τις εξηγήσεις μέσω διάφορων θεωριών, οι περισσότερες εκ των οποίων διατυπώθηκαν για πρώτη φορά τις δεκαετίας του 60 και του 70, όταν, κυρίως μετά το 1970, το Τρίγωνο των Βερμούδων γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα.

Μεταξύ των πιο δημοφιλών θεωριών βρίσκεται η σύνδεση των σημερινών φαινομένων στην περιοχή με τον αρχαίο, μυθικό πολιτισμό της Ατλαντίδας. Η αναζήτηση της χαμένης ηπείρου ήταν και είναι αντικείμενο ενδιαφέροντος για ένα πλήθος ανθρώπων και ειδικοτήτων από ιστορικούς, αρχαιολόγους και φιλολόγους, μέχρι μέντιουμ, κυνηγούς θησαυρών και ερευνητές του μυστηρίου και του υπερφυσικού. Πολλές απόψεις έχουν εκφραστεί για την ίδια την ύπαρξη της Ατλαντίδας, την ταύτισή της με άλλους αρχαίους γνωστούς πολιτισμούς (πχ Μινωϊκός), ή τη θέση στην οποία βρισκόταν. Μέχρι σήμερα καμία άποψη δεν έχει επαρκώς τεκμηριωθεί ώστε να δίνει με σαφήνεια και πληρότητα το γεωγραφικό και πολιτισμικό στίγμα της Ατλαντίδας.

Η εκτίμηση την οποία ασπάζεται το ευρύ κοινό, όχι απαραίτητα δικαιολογημένα, είναι ότι η Ατλαντίδα βρίσκεται στο βυθό του Ατλαντικού Ωκεανού, στην περιοχή ανάμεσα στον Κόλπο του Μεξικού και το Γιβραλτάρ και κατά συνέπεια το Τρίγωνο των Βερμούδων βρίσκεται πάνω από τα ερείπια των αρχαίων Ατλάντιων πόλεων.

Η θεωρία που συνδέει την Ατλαντίδα και το Τρίγωνο των Βερμούδων βασίζεται στην άποψη ότι στο βυθό της θάλασσας, κάτω από την περιοχή όπου συμβαίνουν οι ανεξήγητες εξαφανίσεις, βρίσκονται οι πηγές ενέργειας της Ατλαντίδας. Μεγάλοι ενεργειακοί κρύσταλλοι, οι οποίοι επέζησαν της καταστροφής της ηπείρου, έχοντας υποστεί σημαντικές ζημιές. Οι βλάβες αυτές είχαν ως αποτέλεσμα οι κρύσταλλοι να παράγουν και να εκπέμπουν δέσμες ενέργειας σε άτακτα χρονικά διαστήματα. Όταν λαμβάνουν χώρα αυτές οι εκπομπές ενέργειας όσα άτυχα πλοία ή αεροπλάνα βρεθούν στην πορεία τους εξαϋλώνονται και εξαφανίζονται χωρίς κανένα ίχνος και χωρίς να προλάβουν να επικοινωνήσουν με κανένα. Να σημειωθεί πάντως ότι η συγκεκριμένη θεωρία δεν προσφέρει την παραμικρή απτή απόδειξη, ή έστω ένδειξη για όσα περιγράφει ή υποθέτει, ενώ και αρκετά από τα συμβάντα που αποδίδονται στις μυστηριώδεις δυνάμεις του Τριγώνου έρχονται να την αντικρούσουν (πχ τα πλοία φαντάσματα).

Μια άλλη ενδιαφέρουσα θεωρία είναι εκείνη που υποστηρίζει ότι τα πλοία και τα αεροπλάνα που εξαφανίζονται, στην πραγματικότητα περνούν σε μια άλλη διάσταση, ή μετατοπίζονται στο χρόνο. Τοποθετεί στην περιοχή του Τριγώνου την είσοδο, την πύλη, μιας μαύρης τρύπας πλανητικής κλίμακας ή μιας σκουληκότρυπας (wormhole) η οποία μπορεί να είναι είτε απλά μια ανωμαλία της φύσης, είτε αποτέλεσμα της ύπαρξης κάποιας πηγής υψηλής ενέργειας (όπως οι κρύσταλλοι της Ατλαντίδας), είτε εξωγήινης προέλευσης.

Φυσικά υπάρχει και η θεωρία της επέμβασης UFO και της απαγωγής (abduction) των εξαφανισθέντων σκαφών και των πληρωμάτων τους από εξωγήινα όντα. Οι απαγωγές αυτές μπορεί να γίνονται είτε μέσω της φυσικής παρουσίας εξωγήινων σκαφών στην περιοχή (εξηγούνται έτσι και διάφορες μαρτυρίες για περίεργα φώτα), είτε προς μία μυστική υποθαλάσσια βάση, είτε με απευθείας τηλεμεταφορά. Η θεωρία της εμπλοκής εξωγήινων όντων είναι ίσως η πιο διαδεδομένη και αυτή που έχει τους περισσότερους οπαδούς.

Οι τρείς τάσεις-θέσεις απέναντι στο Τρίγωνο των Βερμούδων και οι επιμέρους θεωρίες που στις οποίες αναλύονται οι δύο από αυτές, καλύπτουν όλο το φάσμα της σκέψης και της κοσμοθεωρίας των ανθρώπων. Ο καθένας μπορεί να διαλέξει ποια τον εκφράζει και ποια τον πείθει περισσότερο. Ίσως κάποιες από τις παραπάνω θεωρίες να ηχούν υπερβολικά αυθαίρετες, ή ακόμη και αστείες, όμως δεν παύουν να πείθουν και να συναρπάζουν μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Βέβαια, το βασικό, θεμελιώδες ερώτημα είναι κατά πόσο υπάρχει κάποιο μυστήριο στην ιστορία αυτή.

Ο πλανήτης μας είναι γεμάτος μεγάλα και μικρά μυστήρια. Κάποια από αυτά εξηγούνται με την πάροδο του χρόνου και την πρόοδο της επιστήμης, άλλα εξακολουθούν να περιμένουν απαντήσεις. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ανθρώπινη φύση έλκεται από το μυστήριο, από το ανεξήγητο. Ίσως να οφείλεται στην αρχέγονη ανάγκη της αίσθησης μιας ανώτερης δύναμης στην οποία να μπορούν να αποδοθούν οι όμορφες και οι άσχημες στιγμές της ζωής, τα καλά και τα κακά αυτού του κόσμου. Για κάποιους η δύναμη αυτή ονομάζεται Θεός, για άλλους Φύση, για κάποιους τρίτους Μοίρα. Ίσως είναι αυτή η ίδια δύναμη που κινεί τα νήματα στο Τρίγωνο των Βερμούδων, ίσως το ίδιο το Τρίγωνο να μην είναι παρά το άθροισμα των φόβων μας για ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.

Πηγή: e-telescope.gr