Η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι από κατασκευής της πολύπλοκη και στρεσογόνος. Καθημερινά μέσα από τις επιλογές που κάνουμε μας οδηγεί να διασχίσουμε μονοπάτια που ενδεχομένως να μας αγχώνουν ή να μας βγάζουν εντάσεις στην επιφάνεια.
Ο κάθε άνθρωπος βιώνει διαφορετικά δεδομένα στη ζωή του, άρα και οι προκλήσεις που μπορεί να προκύψουν μέσα σε αυτή μπορεί να διαφέρουν. Κανένας, ωστόσο, δεν μπορεί να τις αποφύγει εντελώς, καθώς διαμέσου των προκλήσεων ο άνθρωπος μαθαίνει και εξελίσσεται.
Συχνά, βέβαια, οι προκλήσεις αυτές μπορεί να αποτελέσουν αιτία έντονου στρες για το άτομο που τις βιώνει και να λειτουργήσουν επιζήμια τόσο στον οργανισμό του, όπως εξασθένηση του ανοσοποιητικού, όσο και στην ψυχολογία του, όπως διαταραχές ύπνου και όρεξης, συναισθηματικές μεταπτώσεις, ψυχαναγκασμοί, προβλήματα σχέσεων κά.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, αλλά και για πολλούς ακόμα, θεωρείται πολύ σημαντικό, ένα άτομο να μπορεί να διατηρεί τον αυτοέλεγχό του σε ικανοποιητικά επίπεδα, έτσι ώστε να μην επιβαρύνεται με τις συνέπειες του υπερβολικού άγχους.
Μερικές απλές μέθοδοι να το επιτύχει κανείς αυτό είναι οι παρακάτω:
1. Εκπαιδεύουμε τον νου μας να εκλογικεύει κάθε αγχωτική κατάσταση. Με αυτόν τον τρόπο δεν της επιτρέπουμε να πάρει μεγάλες διαστάσεις μέσα μας και να λειτουργήσει εις βάρος μας. Αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με ψυχραιμία, λοιπόν, θέτοντας μπροστά τη λογική ανάλυση του νου μας. Όσο περισσότερο καταφέρουμε να εκλογικεύσουμε μία κατάσταση, τόσο ευκολότερο είναι να την ελέγξουμε, καθώς την έχουμε τοποθετήσει στις σωστές της διαστάσεις.
2. Απομακρυνόμαστε συναισθηματικά από αυτήν. Εάν επιτρέψουμε να μας επηρεάσει συναισθηματικά, τότε το πιθανότερο είναι να μας δυσκολέψει ιδιαίτερα η διαχείρισή της. Όσο και αν πιθανώς να μας παραξενεύει αυτό, σε τέτοιες περιπτώσεις θα πρέπει να ανασύρουμε τον ψυχρό ορθολογιστή που κάπου υπάρχει μέσα μας και να τον φέρουμε στην επιφάνεια με σκοπό την πιο ισορροπημένη διαχείριση μιας αγχωτικής κατάστασης.
3. Παρατηρούμε τον εαυτό μας έξω από την κατάσταση αυτή ως θεατές σε παράσταση. Οραματιζόμαστε τον εαυτό μας να στέκεται παρατηρητής σε κάτι που εξελίσσεται μακριά από εκείνον και κατά συνέπεια δεν τον αγγίζει.
4. Θέτουμε ένα επιθυμητό υποθετικό τέλος στην κατάσταση και εστιάζουμε τον νου μας σε αυτό. Πώς θα θέλαμε να εξελιχθεί ιδανικά η συγκεκριμένη κατάσταση; Ποιο θα ήταν το καλύτερο σενάριο για εμάς; Το δημιουργούμε σαν σκέψη και εικόνα στο μυαλό μας και εστιάζουμε την ενέργειά μας σε αυτό σαν να έχει ήδη συμβεί. Με αυτόν τον τρόπο το προσελκύουμε ευκολότερα και είναι πολύ πιθανό να το υλοποιήσουμε πολύ πιο σύντομα απ’ ό, τι ίσως θα περιμέναμε.
5. Κάθε φορά που βρισκόμαστε σε ένταση ή άγχος είναι γιατί έχουμε για κάποιο λόγο αποκοπεί από τη φυσική ροή της ζωής. Έχουμε χάσει δηλαδή τον συντονισμό μας με τους φυσικούς ρυθμούς εξέλιξης. Θα ήταν, λοιπόν, πολύ χρήσιμο -εκτός απ’ το να κάνουμε βόλτες στη θάλασσα ή περιπάτους στην πόλη, να ακούσουμεμουσική που μας χαλαρώνει και να απολαύσουμε μία έξοδο με φίλους-, να δοκιμάζαμε να εντοπίσουμε ποια είναι εκείνα τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας που μας πετάνε έξω από τη ροή. Τα στοιχεία αυτά που χρειάζονται περισσότερη ενδυνάμωση γιατί πιθανώς να λειτουργούν μέσα από εξαρτημένες και ευάλωτες διαδικασίες.
Όταν καταφέρουμε και ενδυναμώσουμε αυτά ακριβώς τα στοιχεία, τότε καμία κατάσταση δεν θα αποτελεί πηγή άγχους για εμάς. Και οι λύσεις θα παρουσιάζονται εμπρός μας ως διά μαγείας, εκεί που νωρίτερα υπήρχαν μόνο εμπόδια. Γιατί όλες οι απαντήσεις εμφανίζονται μόνο όταν ο νους βρίσκεται σε γαλήνη.
πηγή : flowmagazine.gr
