Οι σημερινές μου σκέψεις έχουν ως αφορμή αυτόν τον τεράστιο καταιγισμό διαφόρων άρθρων που κυκλοφορούν στο facebook και όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε την περιέργεια κάποιες φορές να μπαίνουμε και να τα διαβάζουμε, χωρίς ποτέ να προσέχουμε την βιβλιογραφία και τον συγγραφέα αυτών. Ο καθένας από μας θα εστιάσει σε σημεία διαφορετικά. Δεν θα αναλύσω τώρα που και για ποιόν λόγο. Αυτός είναι λοιπόν ο λόγος που γράφω σήμερα αυτό το άρθρο. Προσοχή και σε αυτούς που δημοσιεύουν προσοχή και σε αυτούς που διαβάζουν.
Ο ρόλος της μητέρας και του πατέρα Γεννιέται πριν ακόμη το μωρό συλληφθεί. Γεννιέται νοερά μια ιδέα στο μυαλό τους και σιγά-σιγά όλο αυτό έρχεται και μεταμορφώνεται και μετασχηματίζεται σε κάτι ολοένα και πιο σύνθετο. Αν θέλετε την γνώμη μου αυτό το κάτι δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Αυτός ο ρόλος συνεχώς εμπλουτίζεται και εμπλουτίζεται χωρίς να τελειώνει. Εμπλουτίζεται μέσα από τα λάθη, εμπλουτίζεται μέσα από τις ενοχές, μέσα από συναισθήματα επιτυχίας και αποτυχίας. Κάθε μέρα μαθαίνεις και κάτι περισσότερο.
Σκεφτείτε πως κάθε μέρα σε όλον αυτόν τον αγώνα πάλης που κάνουν οι γονείς έχουν να διαβάζουν και να ακούν άρθρα που συμβουλεύουν άρθρα που αγχώνουν, που γεμίζουν το μυαλό με ενοχές και τύψεις. Πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί με τους γονείς. Με αυτούς τους ανθρώπους που έχουν αυτόν τον ρόλο. Ένα άρθρο δεν μπορεί να προσεγγίσει έτσι όπως προσεγγίζει η τετ-α-τετ αλληλεπίδραση μεταξύ γονέα και ειδικού. Το άρθρο δεν μπορεί να αγγίξει την ψυχή του γονέα γιατί ακριβώς δεν μπορεί μέσα από αυτό να αναβληθεί η φροντίδα και το νιάξιμο. Και πιστέψτε με μια νέα μαμά, ένας νέος μπαμπάς θέλει φροντίδα, θέλει νιάξιμό, αποδοχή και κατανόηση.
Το βλέπω στις συνεδρίες μου. Στις πρώτες επαφές στα πρώτα ραντεβού μου μαζί τους. Πόσο δηλά μπαίνουν μέσα στον χώρο μου. Φοβισμένοι. Ακόμη και ο τρόπος που κάθονται στον. υφασμάτινο καναπέ μου. Ίσως σας κάνει εντύπωση. Τις πρώτες φορές σηκώνονται και είναι σαν να μην είχαν καθίσει ποτέ. Θεωρώ πως το συναίσθημα που θέλει περισσότερη φροντίδα είναι το συναίσθημα του φόβου. Και με αυτό το συναίσθημα έρχονται ολοι μα ολοι οι γονείς σε μένα.
Τα περισσότερα, αν όχι όλα τα άρθρα, εστιάζουν στα αρνητικά, στα μη και στα πρέπει να.. Όπως με ένα τραυματισμένο, φοβισμένο παιδί που έρχεται σε μας και αντί να εστιάσουμε στην πληγή του εστιάζουμε στο τι λάθος έκανε και χτύπησε. Κανείς δεν μπορεί να ακούσει μια πληροφορία μια συμβουλή όταν αυτή δεν περιέχει νιάξιμο και φροντίδα. Και είναι μερικοί άνθρωποι που το κάνουν χωρίς να το έχουν διδαχθεί ποτέ. Η εξήγηση έγκειται στο πλαίσιο μιας ικανότητας που ακούει στο όνομα ενσυναίσθηση. Μια ικανότητα που γεννιέται, δομείται, οργανώνεται, αναπτύσσεται και καλλιεργείται στα πρώτα χρόνια της ζωής μας. Σε μια μικρή μερίδα ανθρώπων, η ενσυναίσθηση, ενώ γεννιέται δεν οργανώνεται σωστά. Σε μια μεγαλύτερη μερίδα ανθρώπων γεννιέται οργανώνεται αλλά δεν αναπτύσσεται και δεν καλλιεργείται σωστά. Στην πρώτη περίπτωση θα λέγαμε ότι είναι Ιδιοσυγκρασιακό το πρόβλημα ενώ στη δεύτερη περίπτωση επίκτητο.
Κανείς από μας δεν έχει τον ρόλο του γονέα ολοκληρωμένο μέσα του. Αν είστε προ πυλών αυτού του ρόλου εγώ το μόνο που θα σας έλεγα είναι να εμπιστευτείτε τον ειδικό ως άνθρωπο και όχι τον ειδικό ως έναν στυγνό γιατρό. Να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στα άρθρα που διαβάζετε, ξεκινώντας από το ποιος το έγραψε και σε ποια βιβλιογραφία στηρίχθηκε.
